`Angels Do Not Die Yet`. Prolog.

            Pani Adwokat mówiła, że tu będzie mi lepiej. Sąd też tak musiał uznać.. Są śmieszni. Nigdzie nie będzie mi lepiej. Wszędzie będę cierpieć. Nie znają mnie. Nikt mnie nie zna. Nie wiedzą, dlaczego jestem cicha. Nie widzą, pociętych bioder i brzucha. Nie mają koszmarów. Mają wszystko czego im potrzeba, bo tak to było im pisane. I dobrze. Tak jest znacznie lepiej. Świat jest ślepy na widok cierpienia innych i właśnie dlatego wiem, że kiedyś stąd odejdę. Wtedy, kiedy zdecyduje Bóg. Wtedy, kiedy już wreszcie będę gotowa.. Przestanę cokolwiek czuć. Wszystko stanie się obojętne i już więcej nie poczuję na sobie żadnego wyśmiewczego spojrzenia.
             Mają mi przydzielić jakiegoś opiekuna, który będzie mi towarzyszył przy każdej rehabilitacji. Myślą, że uda im się mnie zmienić. Dziwne. I.. Niemożliwe.. Czy kiedykolwiek udało im się wyciągnąć takich ludzi, jak ja z tych rzeczy? Nie. Bo będę ich najgorszym przypadkiem. Jestem tego pewna, że zapamiętają mnie do końca swoich zasranych dni. Jestem Angel, a ten ośrodek to tylko początek. Początek końca.
________
Króciuteńki prolog :) Jak Wam się podoba? :)