Epilog.

Proszę o przeczytanie notki pod epilogiem! :)
___

Justin's POV.
Usłyszałem ciche przekręcanie kluczyka w drzwiach, dlatego też położyłem laptopa na komodę, przeciągając się i podchodząc do drzwi.
- Tylko uprzedzam Cię, że mój ojciec jest.. - głos Hope niósł się echem przy wejściu a ja skrzyżowałem ręce na klatce piersiowej, stukając kilkoma palcami o ramię. Gdy dziewczyna mnie zauważyła, przerwała wpatrując się nerwowo w moją twarz. Przeskanowałem wzrokiem jej rękę, splecioną z drugą dłonią, która należała do.. jakiegoś chłopaka.
- Twój ojciec jest? - zapytałem, a ona parsknęła cicho pod nosem.
- Dzień dobry. - odezwał się dość głośno, wchodząc za moją córką do domu i zamykając drzwi za sobą. Hope spojrzała najpierw na niego, a następnie na mnie.
- Tato, to jest Dean. Dean, to mój tata. - odezwała się miękkim głosem. Ponownie przeskanowałem ich dłonie, a następnie samego chłopaka, który przyglądał mi się z ciekawością, wysuwając dłoń w moją stronę.
Stał przede mną ubrany w szare spodnie rurki, opuszczone w kroku, oraz przyczepiony do nich mały łańcuch i w biały podkoszulek w serek. Na głowie, zaraz nad wysoko postawionymi włosami do góry, znajdował się Full Cap daszkiem do tyłu. Zmrużyłem oczy.
- Miło mi poznać.- uśmiechnął się szeroko, gdy pochwyciłem jego dłoń, nieco ją zaciskając. Jego mina zrzedła, gdy nacisk się nasilił.
- Jak dla Ciebie, pan Bieber. - wydukałam ostrożnie, a Hope zaraz uderzyła mnie w ramię.
- Tato. Uspokój się.
Wywróciłem oczami, na co zachichotała cicho i ruchem ręki wskazałem, aby weszli dalej.
- Wchodźcie, obiad już prawie gotowy.
Gdy ściągnęli zimowe kurtki, wskazałem głową na krzesła a oni posłusznie opadli na siedzenie. Przyglądając się uważnie chłopakowi, podałem pierwsze danie, jakim była zupa brokułowa.
Gdy wszyscy już posiadali przed sobą talerze, chwyciłem w dłoń łyżkę, nie śpiesząc się jednak do skonsumowania mojego obiadu.
- Co studiujesz? - zapytałem ostro, a Hope skarciła mnie swoim jeszcze nieco dziecinnym wyrazem twarzy. - Tatoo. - wymamrotała.
- Tylko grzecznie pytam.
- Nic nie szkodzi. Jestem na kierunku kryminologi. - odpowiedział, z uśmiechem na twarzy.
- Rozumiem. Zamierzasz pracować w tak niebezpiecznym zawodzie? - zakpiłem, wpatrując się w jego ramiona, które mimo tego, iż były już dobrze umięśnione, to nie wyglądały specjalnie niebezpiecznie.
- Tato, koniec tego przesłuchiwania. - warknęła moja córka, wstając i łapiąc Deana za dłoń.
- Będziemy w swoim pokoju.
***
Tego zimowego dnia, było wyjątkowo ciepło, chodź padał śnieg. Słyszałem jego chrzęst, gdy co jakiś czas udawało mi się wejść w grubszą warstwę. Zacisnąłem usta w cienką linię.
- Cześć skarbie. - szepnąłem, układając bukiet różnokolorowych kwiatów, na nagrobku. Ręką, strzepnąłem śnieg znajdujący się na kamiennej tablicy i usiadłem na ławeczce, znajdującej się przed grobem.
- Hope ma chłopaka. Sam nie wiem, czy go lubię. - zacząłem nerwowo, ciągnąc za końcówki swoich włosów. - Wydaje się podejrzany.
Zamyśliłem się na chwilę, by po chwili ponownie się odezwać.
- Może tylko ja jestem taki podejrzliwy. - wypuściłem głośno powietrze z ust. - Byłoby łatwiej, gdybyś tu była, wiesz?
Wiatr zawiał, zrzucając wcześniej położone przeze mnie kwiaty, dlatego pochyliłem się, aby je podnieść i położyć z powrotem.
- Nie mogę uwierzyć, że to już siedemnaście lat. - szepnąłem, nieco drgającym głosem. Spojrzałem na zdjęcie wyrzeźbione na kamiennej tablicy. - Zestarzałem się nieco, co?
Ciszę przerywał jedynie zimny wiatr, wiejący wprost w moją twarz. Czułem, jak przechodzi przeze mnie fala dreszczy. Mimo to, iż aktualnie panował półmrok, czułem się dość bezpiecznie.
- Tęsknię za Tobą. - fala emocji uderzyła we mnie, chodź może nie tak silnie, jak kiedyś, to jednakże.. uderzyła.
Z kieszeni po lewej stronie, wyciągnąłem kartkę, już nieco pomiętą i zniszczoną. Wpatrywałem się w tekst, który napisał mój anioł i poczułem delikatne łzy.
- Jest mi ciężko. Pewnie wiesz, że nie przyszedłem tutaj tylko dlatego, ponieważ Hope ma chłopaka..
Wziąłem głęboki oddech, chowając twarz w dłoniach.
- Nie potrafię tego przeboleć.. Wszystkie ważne momenty w życiu Hope.. To wszystko dzieje się bez Ciebie. Pierwsze słowa, szkoła, komunia, bierzmowanie.. Pierwszy chłopak. Teraz kolejne święta..
- Czasem Hope przychodzi do mnie i po prostu zaczyna pytać, jaka byłaś. A ja nie potrafię jej odtworzyć, jak bardzo piękna.. Jak bardzo mądra i jak bardzo dobra.
Uśmiechnąłem się delikatnie pod nosem.
- Jest bardzo do Ciebie podobna. Ma bardzo delikatnie rysy, przy tym jest strasznie piękna. Ma te same brązowe włosy.. I te same oczy.
Ponownie zamilkłem, jakby czekając na odpowiedź ze strony grobu. Wiedziałem jednak, że jej nie otrzymam.
-Proszę czuwaj nad nami.. Nad Hope. Wiem, że widzisz nas tam z góry.
- Kocham Cię, skarbie. Chciałbym to również kiedyś od Ciebie usłyszeć.. - szepnąłem cicho, nie hamując już łez.
Ja Ciebie też.
____________
Nie wiem, po prostu nie mogę uwierzyć w to, iż moja przygoda z tym blogiem się kończy.. Jestem po prostu jakaś przygnębiona. Zdaję sobie sprawę, że więcej nie potrafiłabym tego ciągnąć - ze względu na brak dalszej weny. Jednakże.. Po prostu mi przykro.
Wiem, że zakończenie pewnie Was nie zadowala, ale .. Taki był mój "zamysł artystyczny" haahha! :)
Dziękuję Wam za 339 komentarzy oraz za ponad 30 tysięcy wyświetleń. Od początku wiedziałam, że mam dla kogo pisać, nawet jeśli jest to garstka osób. Swoimi wspaniałymi słowami, dodawaliście mi chęci do pisania oraz podnosiliście mnie na duchu.
W tym momencie cholernie chciałabym Was przytulić, jednakże.. Odległość nam nie pozwala. Więc teraz pomyślcie, że przytulam Was tak wirtualnie, haha! :)
Jeszcze raz Wam dziękuję, za to, że byliście. Moja przygoda z opowiadaniami jeszcze się nie kończy, ponieważ prowadzę jeszcze drugiego bloga. Oto on : http://glow-in-your-eyes-enlighten-my-world.blogspot.com/
Jeśli ktoś jest zainteresowany - zapraszam.
Tymczasem oficjalnie żegnam się z Angel, Justinem i Hope.
Żegnajcie!