`Angels Do Not Die Yet` rozdział. 9

Angel's POV.
Słoneczne promienie słońca, sprawiły, że otworzyłam swoje zmęczony oczy. Od razu zauważyłam, że obok mnie leży chłopak o brązowych włosach i niebiańskich, czekoladowych tęczówkach. Dreszcz przeszedł całe moje ciało, na ujrzenie go koło siebie na łóżku. Próbowałam się podnieść, lecz bez względu na to, jakbym wstała i tak obudziła bym szatyna, bo jego jedna ręka obejmowała moją talię. Nawet nie wiedziałam, że pozwoliłam mu na jakikolwiek taki ruch.
- Justin.. - szepnęłam, próbując go jakoś obudzić, ale zarazem nie wystraszyć. Nic.
- Justin.. - warknęłam głośniej, potrząsając go i zdobywając od niego zadowolony uśmiech.
- Twój głos może mnie budzić każdego ranka. - stwierdził, otwierając swoje piękne oczy i ukazując rząd białych zębów.
- Ten tekst mówisz każdej podopiecznej? - odparłam protekcjonalnie, potrząsając głową i powodując, że moje włosy wyrwały się z nieogarniętego koka i opadły kaskadami na moje ramiona.
- Tylko tym pięknym. - jęknął, wpatrując się w moją twarz, która automatycznie zareagowała na komplement i schowała się za maską.
- Tsa. - odparłam, wywracając oczami i wstając.
- Co, nie wierzysz? - zapytał z chytrym uśmieszkiem, a ja westchnęłam. - Nie.
- Więc chodź tutaj. - uniósł swoje ciało, wstając i wysuwając w moją stronę rękę. Niepewnie chwyciłam ją, a on przybliżył mnie do siebie, składając pocałunek na moim policzku. Chodź czułam ogromne ciepło w sobie, twarz dalej nie zmieniała swojego wyrazu, dlatego chłopak ponownie się uśmiechnął, podchodząc do mojej szafy w pokoju i wyciągając z niego ogromne lustro. Uniosłam brwi w zaciekawieniu, patrząc co wyprawia.
   Chłopak wyciągnął lustro, przechodząc kilka kroków i przenosząc je pod ściane, na przeciwko łóżka. Oparł je bezpiecznie, upewniając się, że nie zjedzie i nie rozbije się na podłodze. Zaśmiałam się, nie kryjąc swojego rozbawienia.
- Masz zamiar wpatrywać się w swoje odbicie? - zażartowałam, ale widząc jego poważną minę, od razu się uspokoiłam.
- Chodź tutaj. - zażądał, wskazując na miejsce przed lustrem. Jęknęłam głośno, stając dokładnie tam, gdzie sobie zażyczył. - Spójrz w lustro. - jego ręka odwróciła mój podbródek, tak, abym idealnie spojrzała we własne odbicie. Następnie on sam stanął za mną, oplatając swoje ręce wokół mojego ciała.
- Każda Twoja część.. - zaczął, delikatnie podnosząc moją rękę i przesuwając po niej oczami. Dojechał do nadgarstków, gdzie znajdowało się mnóstwo ran. Spojrzał na nie, mówiąc dalej. - Nawet ta, która więcej przeżyła - dodał, nie patrząc w moje oczy, a dalej wpatrując się w rękę. - Jest piękna.
Przejechał najdelikatniej ustami po ranach, składając na każdej z osobna miękki, łagodny pocałunek.
Otworzyłam lekko usta, czując, jak w dole brzucha czuję okropne wibracje, nie dające mi racjonalnie myśleć. To samo zrobił z drugą ręką.
Stojąc za mną, dotknął swoimi gładkimi dłońmi mojego karku, na nim również składając pocałunek. Jego jedwabiste pocałunki, dojechały poprzez szyję, do moich obojczyków, gdzie zatrzymał się i na chwilę w nie zapatrzył.
- Jesteś piękna. - powtórzył, a ja wygięłam się, przez spazm niewyobrażanej rozkoszy, jaką dawały mi usta chłopaka. Justin przejechał swoimi dłońmi, po moim brzuchu, zakrytym bluzką.
- I nigdy nie było inaczej, Angel.
***
- Pamiętacie naszą ostatnią lekcję? Każdy z nas zapisał na kartce własne odczucia. - zaczęła Diana, nasza rehabilitantka. Spoglądałam na nią uważnie, przyglądając się jej wielkim niebieskim oczom i wiecznie uśmiechniętej twarzy.
- Dzisiaj mam dla Was pewną kartkę. Harry, możesz rozdać? - zapytała swojego pomocnika, a on skinął przyjaźnie głową, rozdając każdemu z nas po jednej kartce. Gdy wreszcie dostałam ją w swoje dłonie, spojrzałam na napisy.
" Rozpacz,
Roztargnienie,
Pustka [..]"
Czy to nie te uczucia, które zapisywaliśmy?
- Teraz, możecie zrobić z tym co chcecie. Po prostu. Zróbcie to, co uważacie za dobre, a Wasza lekcja na dzisiaj się zakończy. - dodała, wzruszając ramionami.
W jednej chwili, wszyscy zaczęli spełniać jej prośbę. Pewien chłopak, najzwyczajniej w świecie, schował ją do kieszeni. Inna dziewczyna, roztargała ją na oczach Diany, ale ta nic nie zrobiła, posłała jej tylko krzepiący uśmiech. Cała reszta, po prostu pochowała kartki, wstając i wychodząc. Spojrzałam na swoją, wstając i podchodząc do kosza. Wrzuciłam ją tam, nie przejmując się wzrokiem Diany na sobie.
Niech się pieprzy.
***
- Angelika.. - Justin jęknął, spoglądając na moją twarz, a następnie na lustro, dalej stojące w moim pokoju.
- Co?
- Obiecasz mi coś?
Przymrużyłam oczy, nie wiedząc do czego zmierza. Westchnął ciężko.
- Każdego ranka, będziemy tak robić, jak dzisiaj. Z tym lustrem. - stwierdził, uważnie przyglądając się mojej reakcji.
- Ale Justin, to nie ma najmniejszego sensu.. - warknęłam, wymijająco, oraz wywróciłam oczami, chodź w środku tak naprawdę czułam, że sprawiało mi to przyjemność.
- Ma sens. Cholerny. Chcę Ci pomóc. - mruknął, bawiąc się moim włosami. Moje ciśnienie nieco się podniosło, gdy wypowiedział ostatnie zdanie.
- Ale Ty nie rozumiesz, że nie da mi się pomóc?! - krzyknęłam, gwałtownie wstając i podchodząc do okna. Oparłam swoje ramiona na parapecie, ciężko przy tym stękając.
- Da..
- Nie. Nie da się.
- Jeśli tylko mi powiesz, co Ci jest..
- Po co? - wyrzuciłam mocno ręce w górę, na co podskoczył, nie spodziewając się tak gwałtownej reakcji.
Jego oczy śledziły każdy mój ruch.
- Bo chcę Ci pomóc, chcę wiedzieć.. - szepnął, próbując położyć dłoń na moim ramieniu. Strąciłam ją z obrzydzeniem i zdenerwowaniem.
- Przecież wiesz co mi jest. Jestem pijaczką, nieudaną samobójczynią i dzieckiem diabła, zamkniętym w tym ośrodku. Czego chcesz więcej? - krzyknęłam, układając swoje dłonie na jego klatce piersiowej i odpychając od siebie, silnym pchnięciem.
- Chcę wiedzieć, co kryje się za tym wszystkim. Chcę widzieć, co tak naprawdę skrywa ta kupa niezrozumiałych zachowań. Co śni Ci się każdej nocy. Co siedzi w Twojej głowie. Co jest w Tobie i co nie chce Cię opuścić. - zaczął, przybliżając się do mnie i łapiąc moje nadgarstki. Ścisnął je, uniemożliwiając mi jakikolwiek ruch. Warknęłam cicho, widząc, jak przybliża się do mnie.
- Chcę zobaczyć prawdziwą Angelikę, bez żadnych mask, kompleksów i koszmarów sennych. Chcę, abyś po prostu się zaakceptowała. Chcę widzieć Cię uśmiechniętą każdego dnia. Chcę Ciebie. - zakończył, niemalże szepcząc w moje usta i powodując, że gęsia skórka przebiegła moje ciało od stóp do głów, a ja sama poczułam, że moje nogi, stają się jak z waty. Chce Ciebie
__________________
NOOO i jak Wam się podoba kolejny rozdział? :) Według mnie, ten nie wyszedł najlepiej, no.. Ale.. Przynajmniej dodaję zgodnie z terminem :)
Jak Wam mijają ferie/dni szkolne? XD
Piszcie, chętnie posłucham <3