`Angels Do Not Die Yet`. rozdział. 24

Angel's POV.
Tego dnia, wyjątkowo się wyspałam, mimo tego, iż... Cóż. Trochę się działo. Uniosłam delikatnie powieki ku górze, spotykając swój wzrok wraz z delikatnymi promieniami słońca. Przeturlałam się na drugą połowę, z pewnością, iż wpadnę na Justina. To jednak nie nastąpiło, a ja spotkałam się z krańcem łóżka, a następnie  z podłogą.
- Świetnie. - burknęłam pod nosem, podnosząc się ciężko z ziemi. Z moich kolan, odezwał się charakterystyczny dźwięk, przeskoczenia kości. - Jak stara babcia. - mruknęłam sama do siebie, wyginając plecy w przód i ruszając do kuchni z nadzieją, iż zastanę jeszcze szatyna.
- Justin? - zapytałam głośno, jednak odpowiedziała mi cisza. Spojrzałam na stół, na którym znajdowały się świeże bułki, kilka plastrów szynki i sera, kostka masła oraz świeżo zaparzona herbata. Kąciki moich ust uniosły się delikatnie, gdy dołączona była również do tego wszystkiego karteczka. Chwyciłam ją w dłonie, odczytując.
Jestem w pracy, będę wieczorem. Zrobimy potem razem zakupy. Smacznego, skarbie. :)  
Mój brzuch doznał miłego skrętu żołądka, gdy przeczytałam ostatnie słowo. Justin był zdecydowanie jedyną osobą, jaka potrafiła poprawić mi humor oraz która dbała o mnie, jak nikt inny. Usiadłam do stołu, wyciągając rękę po chleb, z wciąż nieściągniętym uśmiechem na twarzy.
***
Justin's POV.
Trudno mi było rozstać się z Angeliką rano, jednak musiałem to zrobić. Inni pracownicy, mogliby się domyślić, iż jestem powiązany z jej zniknięciem.
Racja, nie pochwalałem tego pomysłu, jednak nie mogłem jej tu trzymać na siłę. Tak czy siak by uciekła, a myśl, że mógłbym nie wiedzieć, gdzie się znajduje, zdecydowanie nie wchodziła w grę.
- Cześć wszystkim. - westchnąłem, wchodząc do pokoju Harrego, u którego zawsze wszyscy siedzieli. Spojrzeli na mnie, witając się i uśmiechając szeroko. Oczywiście, nie umknęło mi wściekłe spojrzenie Jade, którym piorunowała mnie od wejścia, jednak teraz nie mogłem jej niczego wyjaśnić.
- Omówmy teraz postępy naszych podopiecznych. - zaczęła, nieznana mi dziewczyna. Musiała być tu nowa, a sądząc po zachowaniu, zdecydowanie była psychologiem.
Wszyscy rozmawiali, jak najęci, ile udało im się osiągnąć oraz kiedy będą mogli wypuszczać ich poza ośrodek.
- A Ty, Justin? - zapytała mnie brunetka, a ja spojrzałem na nią spokojnie. - Z Angel są postępy. Zdecydowanie, zaprzestała aktualnie samookaleczenia się, oraz jest bardziej otwarta na ludzi. Jest to całkiem inna osoba, niż wcześniej.
- Rozumiem. - a następnie zapisała coś na kartce.
- To ja.. Pójdę sprawdzić, gdzie jest Angelika. - westchnąłem, wychodząc bez pożegnania z pokoju. Czułem się nieswojo wiedząc, iż będę musiał poinformować wszystkich o jej zniknięciu. Jeśli tego nie zrobię, wydam im się dziwny. Lepiej uważać na czyny i słowa.
Wszedłem spokojnie do pokoju dziewczyny, siadając na jej łóżku. Sprawdziłem, czy wszystko wygląda normalnie, a następnie otworzyłem szafę, aby wyglądało, iż szukałem śladów jej ucieczki.
Z drugiej strony, czy ktokolwiek będzie próbował jej szukać? Jutro jej 18 urodziny.
***
Zapukałem trzy razy do gabinetu mojego pracodawcy. Przybrałem spanikowany wyraz twarzy, wchodząc do jego "jamy".
- Czego chcesz? Nie mam czasu, na błahostki.
- Panie Parks! Moja podopieczna zniknęła! - krzyknąłem, spoglądając na niego oczami wielkimi, niczym pięciozłotówki.
Dyrektor placówki zmarszczył brwi, wzdychając głośno.
- Imię.
- Słucham?
- Imię tej dziewczyny. - warknął, pochylając się nad tzw. kartoteką.
- Angelika Hope Williams.
Jego usta ułożyły się w prostą, sztywną linę. Reakcja mężczyzny, wcale nie wskazywała na to, iż zna swoją córkę. Wydaje mi się.. Że to chyba nawet lepiej.
- Ha. Daj spokój. Już niedługo styknie jej osiemnastka i będzie musiała opuścić ośrodek.
- Jak to?! Nie będzie żadnych poszukiwań?! - krzyknąłem udając zdziwienie, jednak dla mnie, nie było to wcale dziwne.
- Jednego pasożyta mniej. Wracaj do pracy.- odparł, mrużąc oczy.
- Ale.. - próbowałem jakoś udawać, iż walczę o poszukiwania, jednak również tego nie chciałem.
- Wracaj do pracy, mówię.
Wycofałem się z jego gabinetu, a przymykając drzwi, cień uśmiechu wtargnął na moje usta.
***
Tego dnia kończyłem wcześniej, co naprawdę mnie cieszyło. Mogłem wreszcie wrócić do Angel i mogliśmy spędzić razem czas. Czym prędzej, ruszyłem do drzwi z uradowaną twarzą. Nim jednak zdążyłem dotknąć klamki, czyjaś dłoń chwyciła moje ramię, zaciągając do rogu.
Wpadłem na Jade, całą rozemocjonowaną.
- Wyjaśnisz mi wreszcie, co się do kurwy dzieje?! Co jest z Angel?! Dlaczego jej nie ma?! - jej głos z każdym pytaniem, zwiększał swój ton, a ja uciszyłem ją, kładąc dłoń na jej ustach.
- Ciicho. Angel jest u mnie. Błagam Cię, cicho.
-Co wy wyprawiacie?
- To długa historia, ale w skrócie. Nasz dyrektor, jest ojcem Angeliki. Nie rób takiej miny, sam byłem zszokowany. Po tym wszystkim, ona wprowadziła się do mnie, a ja zaaranżowałem tę ucieczkę Angel, żeby nikt mnie nie podejrzewał. - odpowiedziałem wszystko na jednym tchu.
Jade zmrużyła oczy, opierając się jedną nogą, o ścianę.
-I co Parks zamierza z tym zrobić?
Uśmiechnąłem się delikatnie.
- Nic.
Czerwonowłosa wywaliła oczy na wierzch, otwierając usta.
- Szczęściarz.
- Wiem.
- Ale pamiętaj. Nigdy więcej Ci już nie pomogę. Wiesz, że to wszystko, cała jej ucieczka byłaby na mnie?! Ja wtedy pełniłam dyżur.
- Dlatego Cię kocham. - odparłem.
***
Angel's POV.
Nie wiem, co mnie do tego podkusiło. Nie miałam pojęcia, jednak wiedziałam, iż chcę to sprawdzić i dowiedzieć się prawdy. Trzymając w dłoni opakowanie, wracałam z powrotem do mieszkania Justina. Otworzyłam drzwi, rzucając torbę na ziemię. Z trzęsącymi się rękoma, weszłam do łazienki, odpakowując test z pudełka.

A co jeśli jednak będę? Co jeśli ja..Nie! Koniec tego myślenia. Czas sprawdzić. Tak.. Spojrzałam na przedmiot trzymany w mojej ręce i nabrałam dużo powietrza w płuca. Mój wzrok zjechał na ekranik testu.

Wszystko działo się, jak w zwolnionym tempie. Moje serce zamarło, podczas gdy ja poczułam, iż słabnę. Moje usta uformowały się w literę "O".
- Dwie kreski..
_________
Dla uproszczenia dwie kreski, oznaczają ciążę :) Wiem, że wielu z Was się tego spodziewało, jednak spokojnie, to jeszcze nie koniec tej historii. :D
Dziękuję za tyle miłych komentarzy! :D <3
Do następnego. : >