`Angels Do Not Die Yet.` rozdział. 20

Angel's Pov.
- Cholera.. - warknęłam pod nosem, ciągnąc za końcówki jego włosów. Nie potrafiłam się uspokoić, co działało pobudzająco na Justina, który.. Cóż. Napierał na mnie swoją męskością.

- I Ty mi to mówisz. Spójrz w dół i zobacz, co narobiłaś. - szatyn zaśmiał się, kiwając głową. Przymknęłam powieki, czując, jak dalej przygniata mnie do ściany, w powietrzu, a ja dalej oplatam swoje nogi wokół jego bioder.

- Uwierz mi, że czuję. - również się zaśmiałam, lecz było to raczej niezręczne. Zakryłam twarz włosami, starając się jakoś nie zaczerwienić, ale było to naprawdę trudne. Nie wiedziałam, co mam o tym wszystkim myśleć i bałam się również, o czym teraz może myśleć Justin. To było tak nagle i pojawiło się.. znikąd. Nie planowałam tego i jestem pewna, że Justin również. Dotąd nasze kontakty były czysto przyjacielskie, ale gdy jego wargi, dotknęły moich.. Świat po prostu zaczął tańczyć we własnym rytmie. Zanim zdążyłam się zorientować, wyjąkałam cicho jego imię.

- Justin..

Chłopak nie zwlekał zbyt długo i zaciskając ręce mocno na moich udach, połączył nas ponownie w pocałunku. Nie potrafiłam tego opanować, to było silniejsze ode mnie. Pragnęłam go, jak nikogo innego, w swoim popieprzonym życiu. Chodź nie zdawałam sobie dotąd z tego sprawy, chciałam, być już zawsze przy nim i jeśli ktoś mi go by teraz zabrał, nie pozbierałabym się po tym. To on, poskładał mnie w całość i od początku był przy mnie, bez względu na to, jak humorzasta musiałam być. Chwilowo zakręciło mi się w głowie, więc uniosłam ręce, kładąc je na szyi chłopaka, tym samym pomagając sobie pogłębić pocałunek. Mój język splótł się z językiem Justina, tańcząc  własny taniec, do którego muzykę znaliśmy tylko my.  Poczułam, jak jego ręce zjeżdżają na moje pośladki. Ścisnął je, powodując tym mój jęk, co go widocznie zadowoliło, bo uśmiechnął się łobuzersko w moje usta. Poczułam, jak odrywa mnie od ściany i przy pomocy swojej siły, unosi nad sobą, zakrywając nasze twarze moimi włosami. Nie odrywając ust, pogładziłam ręką jego policzek, przygryzając lekko wargę.

On wypuścił powietrze delikatnie ze swoich płuc, zbliżając się pomału, do łóżka. Delikatnie położył mnie na nim, pochylając się nade mną i składając kilka mokrych pocałunków na mojej szyi. Dyszałam cicho, wijąc się, pod jego pocałunkami.

Drzwi z hukiem otworzyły się, ukazując w progu chłopaka o polokowanych włosach i radosnych, brązowych oczach. Uśmiech z jego twarz zszedł, gdy zastał nas w cóż.. Niekomfortowej sytuacji.

- Ouu, shit. - przeklął pod nosem, zasłaniając część swoich ust i nosa, pięścią. Zaśmiałam się cicho, gdy Justin zmierzył go zlodowaciałym spojrzeniem.

- Jezu, Hazza. - warknął, ściskając ręce i wywracając oczami. Przyglądałam się całej tej sytuacji z rozbawieniem.
- Bro, sorry, ale gdybym tylko wiedział, że macie zamiar się pieprzyć, to wszedł bym tu później. Jakoś specjalnie nie mam ochoty się temu przyglądać. - westchnął, posyłając mi chytry uśmieszek, a ja zakryłam się kocem, krzycząc w niego jakieś przekleństwa.
Justin rzucił w przyjaciela poduszką, tym samym pozbywając się go z pokoju.
- Nienawidzę gościa. - fuknął pod nosem, kładąc się obok mnie i obejmując mnie delikatnie ramieniem. Nie odpowiedziałam. Czułam się, jak w transie. Każdy najmniejszy gest, wykonany w moją stronę, sprawiał, że mój żołądek i umysł wariował. Chciałam czuć jego ręce zawsze, chodź wcześniej przecież o tym tak nie myślałam. Wiedziałam, że darzę chłopaka jakimś uczuciem, a mimo tego, nie potrafiłam się przełamać i wykonać tego, czego przecież ewidentnie oboje pragnęliśmy. Ale czy było to zgodne z moralnością? Czy ja, pacjentka psychiatryka, mogłaby poczuć coś do własnego rehabilitanta? Jeśli tak, to co? Dlaczego nie, a dlaczego tak?
Pytania krążyły w mojej głowie, a ja dopiero po chwili zorientowałam się, że między nami od około dwudziestu minut, trwała cisza. Justin bawił się moimi włosami, robiąc z nim różne supły, a następnie je odplątując, a ja spoglądałam na sufit, bawiąc się krańcem jego koszulki. Miałam wrażenie, jakby żadne z nas nie chciało się odezwać ze względu na urażenie uczuć osoby przeciwnej. Pragnęłam powiedzieć coś, co by sprawiło, że nasza rozmowa nie będzie niezręczna, ale im bardziej próbowałam dobrać odpowiednie słowa, tym bardziej w mojej głowie brzmiało to żałośnie. Po jakimś czasie, po prostu przestałam się zastanawiać i trwając tak w ciszy, rozkoszowałam się zapachem jego męskich perfum, dochodzących do moich nozdrzy. Musiałam przyznać, chodź nie jestem znawczynią perfum, to te były po prostu idealne. Chodź może to dlatego, że należą do niego?
Mogłabym się nimi naćpać. Zdecydowanie.
- Żałujesz? - jego głos, wypełnił mój umysł, najpierw uderzając w bębenki, a następnie rozprzestrzeniając się po głowie i powodując tym zamęt. Nie wiedziałam co odpowiedzieć, aby powiedzieć dobrze. Bałam się, że Justin nie czuje tego samego i zbłaźnię się, mówiąc, że tak. Co jeśli, on zrobił to spontanicznie? Co jeśli, to wszystko jest po prostu przypadkiem, nic nie wartym ciągiem zdarzeń?
Spojrzałam w jego brązowe tęczówki, znajdując w nich ciepłe iskry, tańczące wokół jego obwódek. Mówią, że oczy są odzwierciedleniem duszy i to zdecydowanie pasowało, jeśli chodziło o Justina. Miałam wrażenie, jakbym zatopiła się w oceanie czekolady, przepełnionej ciepłem, bezpieczeństwem i czułością. Jego oczy wyrażały więcej niż usta, które teraz były lekko otwarte. Chłopak wciąż czekał na moją odpowiedź, a ja, chwyciłam jego dłoń, przytulając się mocno.
- Ta chwila, to moment, którego nigdy w życiu nie będę żałować, Justin. Nigdy. - szepnęłam, składając pocałunek na jego szczęce, a on uśmiechnął się szeroko, obracając nas tak, że znajdywał się nade mną.
- A więc, podobam Ci się? - zagryzł wargę, a ja zachichotałam pod nosem, na nagły atak jego pewności siebie.
- A kto Ci takie rzeczy naopowiadał? - odpowiedziałam z udawaną nutką zdziwienia. Szatyn zaśmiał się, dotykając czołem mojego czoła i spojrzał w moje oczy. Tkwilibyśmy w takim spojrzeniu, gdyby nie to, że gwałtownie docisnęłam jego usta do swoich.
Co poradzę, że tak bardzo pragnę, abyśmy byli jednością?
***
- Angel.. - chłopak mruknął, wtulając mnie w jego klatkę piersiową.
- Hmm? - zacharczałam, spoglądając na jego szczękę i gładząc jego policzek.
- Pamiętasz ten moment, kiedy nazwałaś mnie swoim aniołem? - uśmiechnął się delikatnie, łapiąc moją dłoń, oraz tworząc kółka na jej wierzchu.
Już miałam powiedzieć, że nic takiego sobie nie przypominam, ale w ostatniej chwili pozostałam cicho, odnajdując w sobie to wspomnienie.

- Myślisz.. Myślisz, że ja tutaj trafiłam specjalnie? To znaczy.. On <Bóg> chciał, abym tutaj się znalazła?
- Myślę, że chciał Ci pomóc. - chłopak dotknął mojej ręki i pogładził ją delikatnie w miejscach, gdzie znajdowały się rany.

- A Ty masz być moim aniołem? - zaśmiała się cicho, a ja jej zawtórowałem. Widać było, że ta sytuacja, obojgu nas skrępowała.
- Tak, myślę, że mogę być Twoim aniołem. - sapnąłem, śmiejąc się nieśmiało, a ona mrugnęła do mnie porozumiewawczo.

- Pamiętam. - szepnęłam, rumieniąc się. Tak, jak ja mogłam palnąć taką głupotę.
- Widzisz. - zaczął, składając pocałunek na moim uchu i zjeżdżając nieco niżej. - Tak naprawdę, to Ty jesteś moim Aniołem.
_____________
Piętnaście komentarzy i w dodatku w każdym takie piękne słowa. Jesteście kochani <3
Dziękuję Wam, za tyle miłych słów :3 Rozdział miał pojawić się pojutrze, ale nie będę opóźniać, skoro już napisałam. :D
Co sądzicie?
Aww, momenty Jangel, są słodkie, nieprawdaż? :D
Kurczę, gdybym tylko sama miała takiego Justina, noo : >
Ask: http://ask.fm/lovemekissmeeee
Do następnego, pyszczki ;*
~ Drew.